Władysław Woydyno, urodzony 13 lutego 1873 roku w Nowym Dworze Mazowieckim, to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiej sztuki i kultury. Jego życie zakończyło się tragicznie 1 sierpnia 1959 roku w Warszawie.
Był on nie tylko artystą malarzem, ale również wyróżniającym się urzędnikiem Wydziału I architektury oraz opieki nad krajobrazem w Ministerstwie Sztuki i Kultury, gdzie swoje stanowisko objął w 1919 roku. Jego praca w ministerstwie miała kluczowe znaczenie dla rozwijania polityki kulturalnej w Polsce.
Dodatkowo, wołdyno piastował również stanowisko dyrektora Muzeum Komunikacji, co świadczy o jego zaangażowaniu w promowanie polskiej kultury i sztuki w różnych środowiskach. Woydyno pozostawił po sobie trwały ślad, zarówno jako artysta, jak i administrator kultury.
Życiorys
Władysław Woydyno, syn Piotra Woydyno oraz Antoniny z Nowickich, wykazywał talent artystyczny już od najmłodszych lat. Uczęszczał do gimnazjum Wojciecha Górskiego, a później kontynuował naukę w II państwowym gimnazjum klasycznym. W 1899 roku rozpoczął studia w Warszawskiej Szkole Rysunku, gdzie uczył się pod okiem Wojciecha Gersona oraz Andrzeja Pruszyńskiego.
W 1892 roku wyjechał do Paryża, aby kontynuować swoje artystyczne kształcenie w Akademii Colarossiego, a następnie w 1894 roku przeniósł się do Rzymu. Tam zdobywał wiedzę na temat malarstwa w Regio Istituto di Belle Arti oraz studiował historię sztuki na uniwersytecie Sapienza. Jego kariera nie ograniczała się jedynie do sztuk pięknych; w 1914 roku dołączył do Straży Obywatelskiej, a w 1918 wstąpił do Legii Akademickiej.
W 1919 roku, po ukończeniu kursu dyplomatyczno-konsularnego zorganizowanego przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, rozpoczął pracę jako radca w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Dwa lata później zakończył studia na Wydziale Politycznym w Szkole Nauk Politycznych. Jako wizytator szkół artystycznych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wprowadzał liczne innowacje.
Woydyno był zaangażowany w organizację Szkoły Sztuk Plastycznych oraz współpracował przy zakładaniu Instytutu Wschodniego, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa. Był również prezesem Towarzystwa Przyjaciół Historii Warszawy oraz warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Zainicjował powstanie i pełnił rolę pierwszego prezesa Instytutu Propagandy Sztuki, a także uczestniczył w opracowywaniu księgi pt. Ku czci poległych lotników, która ukazała się w 1933 roku.
Od 1937 roku, aż do wybuchu II wojny światowej, był kuratorem warszawskiego Muzeum Kolejnictwa. Po uwolnieniu Warszawy zgłosił swoje usługi w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W czerwcu 1946 roku objął stanowisko dyrektora Muzeum Komunikacji, które odzyskało możliwość funkcjonowania. Dzięki jego staraniom, muzeum zgromadziło znaczne zbiory, które jednak z powodu trudnej sytuacji budowlanej w zniszczonej Warszawie musiały być przechowywane m.in. w byłej parowozowni w Pilawie.
Na stanowisku dyrektora Muzeum Komunikacji Woydyno pracował aż do 1952 roku, a po tym okresie zaangażował się w pracę Instytutu Naukowo-Badawczego Kolejnictwa, gdzie w 1958 roku został kierownikiem Zakładu Modeli i Prototypów. Władysław Woydyno zmarł, a jego ostatni spoczynek to cmentarz Powązkowski, gdzie został pochowany (kwatera 21-1-23/24).
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: Józef Jaworski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 14.06.2020 r.]
- Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12.02.1940 r. (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 05.09.2009 r. [dostęp 19.06.2016 r.]
- Dariusz Marciniec, Ministerstwo Sztuki i Kultury Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1918–1922, w: Rocznik Łódzki, T. 63 (2015), s. 95.
- a b c Agnieszka A. Cieślikowa, Muzealnictwo lotnicze w Polsce do 1963 roku. Idea-koncepcja-działania, Kraków 2014.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Kamil Nożyński | Mariusz Kaszyński | Dariusz Brzozowski | Stefan Pawłowski | Władysław Bończa-Rutkowski | Józef Pawłowski (aktor)Oceń: Władysław Woydyno